FORMACJA
W Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, nawiązując do przedwojennej tradycji, formacja obejmuje trzy, wzajemnie się uzupełniające aspekty: duchowy, intelektualny i kulturalno-sportowy.
1. Co to jest formacja; jej charakterystyczne rysy
a) pojęcie
Pojęcie formacji jest niełatwe do zdefiniowania. Encyklopedia Katolicka formacją nazywa „wywieranie trwałych wpływów przez jedną osobę, grupę, instytucję na osobowość innego człowieka w celu ukształtowania w nim psychicznych struktur poznawczo-oceniających z internalizacją systemu przekonań i systemu wartości oraz wytworzenia z nich umiejętnych działań w określonym kierunku” (EKT. 5, s. 389). Jest to więc pewien proces, który poprzez poznanie i weryfikację, w mocy autorytetu i zobowiązującej hierarchii wartości, prowadzi do realizacji działań.
Nas jednak nie interesuje formacja w znaczeniu ogólnym, li tylko pojęciowym, lecz formacja chrześcijańska. O niej to mówi i ją określa Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej o powołaniu i misji świeckich w Kościele i świecie „Christifideles Laici”. Jest to „stały proces osobistego dojrzewania i upodabniana się do Chrystusa, zgodnie z wolą Ojca, pod kierunkiem Ducha Świętego” (57). Jest to proces, który zakłada permanentny dialog między Bogiem a człowiekiem. Bóg jest tym, który wzywa, powołuje, a człowiek udziela odpowiedzi. Warto zwrócić uwagę na ten aspekt trynitarny, by wniknąć głębiej w decyzję odpowiedzi. Nie wolno o tym zapominać w naszej pracy, wszelkiej działalności w KSM-ie. Na Bogu opieramy wszelkie zamierzenia, zadania. Upraszczając: On nas formuje, On nas uczy, On pozwala działać. Im bardziej istnienie i działalność KSM będzie oparta na oddaniu się Chrystusowi Królowi, tym silniejsze i dynamiczniejsze będą struktury poszczególnych oddziałów i kół, jak i całe Stowarzyszenie.
b) konieczność integralnej i stałej formacji świeckich (por. ChL 57)
Formacja, którą m.in. podejmujemy w KSM-ie, kieruje się ogólnokościelnymi wskazaniami. Jest ona koniecznością, niejako nieustanną pozytywną odpowiedzią, owocem dialogu. I obejmuje wszystkie dziedziny życia i władz człowieka, co zakłada jej integralność. Formacja powinna obejmować całą osobę. Powie św. Ireneusz: „Chwałą Boga jest żyjący człowiek”. Tak, człowiek w całej swej rzeczywistości. (kondycji) jest potrzebny do uświęcenia. Cała jego sfera poznawcza, afektywna, działanie winno być w harmonii. I nie tylko to, ale też i jego historia, środowisko, rodzina, wspólnota… Nie wystarczy sama pobożność, ani samo działanie.
Tej myśli Kościoła podporządkowuje się KSM, które w swoich zapisach statutowych mówi, iż szczególnym zadaniem tej organizacji jest: „pomoc we wszechstronnym rozwoju młodego człowieka” (§ 14 pkt. l).
Formacja winna być permanentna, stała. Ten rys stałości w perspektywie czasu pozwala na nadzieję, że świat przemieni swe oblicze, a człowiek wróci do tego, do czego tęskni najbardziej. Odzywa się tu augustiańskie: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie” (Św. Augustyn. Wyznania. Wa-wa 1978 s. 5).
c) formacja to prawo i obowiązek wszystkich (por. ChL 63)
Formacja, aby spełniła wszystkie wymagania wynikające z definicji, nie jest i nie może być zastrzeżona tylko dla określonych instytucji czy niektórych osób. Nikt nie ma „monopolu” na Pana Boga. Mówi Kościół w swoich dokumentach (por. DM 21, 41, DB 15, KL 105), że formacja jest „prawem i obowiązkiem wszystkich” (ChL 63), to znaczy, że nie jest czymś fakultatywnym, ale ma charakter obligatoryjny.
Kiedy więc powołano, reaktywowano Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży pragniemy podkreślić to pierwsze słowo z nazwy, zobowiązano się by wszyscy jego członkowie, podjęli się wypełnienia wskazań Kościoła dotyczących ludzi świeckich w ich powołaniu i misji. Nie podejmując się tych zobowiązań sprzeniewierzylibyśmy się Kościołowi, nie bylibyśmy autentycznymi katolikami.
Duchowość rozumiana tu jako życie według Ducha jest dla wszystkich typów charakterów, bo wszyscy są podmiotem życia łaski. Dla każdego jest miejsce w Kościele. Prawdziwy wymiar i rozwój duchowości może bazować tylko na zdrowym, normalnym człowieczeństwie.